ik jij wij

Het leven vergelijk ik vaak met een zandweg. Elke dag rij je met je kar over dit mooie weggetje, door weer en wind. Soms regent het een beetje, maar even later schijnt alweer de zon.

Heel langzaam, zonder dat je het merkt maakt jouw kar een spoor in het zand. Maar dan begint het te regenen, dagen en dagen achtereen. Met heel veel moeite kun je nog door de berm om de plassen heen rijden.
Het regent, hagelt, sneeuwt en soms stormt het zelfs een beetje. Als je achterom kijkt zie je diepe kuilen en sporen.

Je gaat door, elke dag opnieuw, dag in dag uit. Je kunt bijna niet meer, het gaat steeds langzamer, maar je moet verder.

Op een dag zit je helemaal vast. Je kar zit tot de assen aan de grond. Je kunt niet meer voor of achteruit.Vol verbazing kijk je achterom.
Je ziet een onvoorstelbaar diep spoor met hele diepe kuilen.

Wat moet jij krachtig en sterk geweest zijn om elke dag die zware kar over dit slecht pad heen te kunnen duwen. Je enige vraag is: ‘’Hoe kom ik hier weer uit? ’’.

Ik ben de onderhoudsmedewerker, ik zorg voor emmers en schoppen, ik wijs waar het zand ligt. Met dat zand dicht je zelf eerst de diepste gaten, één voor één. Met de schop vlak je de middenberm af. Jou pad wordt langzaam weer begaanbaar.

Ina Meijer van Rhee